Dag 12 t/m 16: Beijing

Donderdag, 12 oktober was de trein alweer in alle vroegte klaargestoomd (haha) om ons naar Beijing te vervoeren. Met een ietwat treurig gevoel zag ik de gezellige gers langs het spoor voorbij schieten. M'n laatste dag in de trein, wat ging het snel allemaal. Had ik niet langer in Mongolië moeten blijven? Het was er zo mooi. En waarschijnlijk kom ik nooit meer terug... Maar veel viel er natuurlijk niet te treuren: China kwam eraan! Het land van de Great (Fire)Wall, van het lekkere eten, van de gekke gebruiken.

Die nacht stonden we zo'n vijf uur stil bij de grens. Enerzijds voor weer een bagagecheck en paspoort-/visumcontrole, maar anderzijds ook omdat er iets merkwaardigs ging gebeuren: we moesten worden 'omgespoord' zoals dat zo mooi heet. In China is de spoorbreedte anders dan in Rusland en Mongolië en daarom werd het gehele onderstel van de trein omgewisseld. En dat betekent: hóp, trein de lucht in, weg Russisch onderstel, hoi Chinees onderstel, hóp de trein weer omlaag! En ja, wij passagiers maakten het hele spektakel van binnen in de trein mee.

Vrijdagochtend rond een uur of half elf verliet ik dan echt voor de allerlaatste keer de Trans Siberië Express. Ik bleek opnieuw een kamer te delen met de drie Nederlanders, en wel in het hartje van Beijing: in Qian Men. Die eerste dag ben ik lekker in mijn eentje de stad gaan verkennen. Ik wandelde naar de hutong "Shoubi" en vormde een eerste indruk van de grote stad. Wat me vooral (positief) opviel, waren de vele gezellige rode lampionnen die overal bengelden. Ook stuitte ik om de haverklap op een publiek toilet: een Walhalla voor Geerte Piening (en voor mij, want ik moet altijd). Toen ik een toeristenhuisje zag ben ik gelijk maar even een tripje naar de Muur gaan boeken, want die mocht ik uiteraard niet missen. De volgende ochtend vroeg was het meteen zo ver. Eerst een korte stop bij de Changling Tombe, waar we een groot standbeeld van keizer Yongle  aanschouwden, en daarna door naar die o zo beroemde Muur.

Ja, da's dus best een groot ding, die Muur. 6000 kilometer lang, hoe verzin je het. Het punt waar ik werd afgezet was Badaling. Dit is het bekendste punt en tevens het hoogste. Dit betekent helaas wel dat het er supertoeristisch is; hele drommen Chinezen schuifelden om me heen en ik voelde me als een sardientje in een blikje. Zoals het een Nederlander met lange benen betaamt ben ik toen maar snel een heel stuk over de Muur gaan lopen, waardoor ik de meute al gauw wat achter me liet (veel mensen lopen maar een klein stukje de Muur op, maken een selfie - echt, de selfiecultuur hier is schrikbárend - en gaan dan meteen weer terug). Als een malle ben ik anderhalf uur lang de treden te lijf gegaan en ik moet bekennen... Dit was toch wat pittiger dan ik had verwacht. Omdat Badaling zo hoog ligt zijn zijn de trappen er enorm stijl en ik heb nog vijf dagen lang spierpijn gehad in mijn Hollandse benen.

Zondag wilde ik naar de Verboden Stad gaan, maar het zag zó zwart van de mensen dat ik er pijn van kreeg in mijn buik en dat alles in mij gilde: "ik wil hier wég!" Ik vermoed dat deze onwaarschijnlijke drukte nog een nasleep was van de Golden Week (de eerste week van oktober), waarin zo'n beetje heel China zich verzamelt in Beijing. Besloot daarom de andere kant op te gaan, richting het Zomerpaleis. Ook hier was het behoorlijk druk, maar wel iets minder. Ik heb er rustig rondgewandeld, tempels bekeken, een deel van de dag doorgebracht met vriendelijke Chinees Li die ik ontmoette in een bootje, en ben in de namiddag terug naar het hostel gegaan om eindelijk-eindelijk-eindelijk weer eens even keihard te hameren op mijn typemachine.

Maandag, 16 oktober brak alweer mijn laatste dag in Beijing aan. De Verboden Stad was helaas gesloten die dag, dus heb ik een tripje gemaakt naar de Temple of Heaven. Heerlijk, wat een rust! Daarna nog een laatste keer ronddolen door Qian Men, nog een laatste lekkere Chinese lunch verorberen, en toen moest ik alweer mijn boeltje bij elkaar pakken. De typesessie van de avond ervoor was zo goed bevallen dat ik besloot om tóch een poging te wagen mijn typemachine mee te nemen naar de volgende bestemming (in de trein had ik 'm los in m'n handbagage). Met bloed, zweet en tranen heb ik dat stuk ijzer in mijn backpack gekregen en ook al tilde ik mezelf nog net geen hernia, het lukte! Op naar... Hongkong!